از 150 سال پيش كه اكتشاف نفت آغاز شد، تاكنون پيشرفت هاي چـشمگيري در فنـاوري هـاي اكتـشاف رخ داده است، با وجود اين، هم اكنون نيز «حفاري» تنها روش تعيين قطعي وجود يا نبود مخـازن هيـدروكربني در سـازند است. با توجه به ماهيت حفاري و نبود اطلاعات كافي در حوزه مورد اكتشاف، ريسك هـاي پنهـاني در آن نهفتـه است. از جمله آن ها گمگشتگي گردشي گل حفاري است كه به سيلان و فوران منجر مي شـود. مـديريت ريـسك در قراردادهاي حفاري اكتشافي دريايي از اهميت ويژهاي برخوردار است. از مهم­ترين روش هاي مديريت ريـسك «بيمه» است. در مقاله حاضر ضمن بررسي تخصيص ريسك هاي سيلان و فوران بين اپراتور و پيمانكـار حفـاري، در سه دسته اصلي قراردادهاي حفاري مرسوم در بازار شامل قراردادهاي حفاري روزانه، كليد در دست و عمقـي، مشخص مي شود كه صرفاً بخشي از ريسك هاي موجود در عمليات با توجه بـه معيارهـاي بيمـه پـذيري از طريـق بيمه نامه هاي استاندارد در بازار ماهيت بيمه پذير دارند. ريسك سيلان در بيمه نامه­هـاي اكتـشاف و توسـعه انـرژي استاندارد پوشش داده نمي شود و ريسك فوران با تعريف خـارج  از كنتـرل شـدن  چـاه  در  بيمـه نامـه هـاي مـذكور بيمه پذير است.